Η αλήθεια είναι πως η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου είναι ένα από τα χειρότερα πράγματα που μπορούνε να σου τύχουνε σαν άνθρωπο ,σαν ύπαρξη.Δεν θα μπορούσα με τίποτα να φανταστώ τον εαυτό μου να χάνει κανένα από τα αγαπημένα μου πρόσωπα.
Ο λόγος είναι γιατί υπάρχουνε άνθρωποι και άνθρωποι στην ζωή μας...
Άνθρωποι που μας γεμίζουνε και άνθρωποι που απλά γνωρίζουμε. Για τους δεύτερους θα στεναχωρηθούμε μεν με τον θάνατο τους αλλά δεν θα πονέσει τόσο η απώλεια τους όσο αυτή των πρώτων....
Για τους πρώτους είναι πάντα πιο δύσκολο .Ποιό άτομο δεν πόνεσε όταν έχασε τον λόγο ύπαρξης του? Το να χάνεις κάτι πολύτιμο πονά περισσότερο από οτιδήποτε άλλο .Γιατί απλά είναι πολύτιμο. Γιατί απλά σε γεμίζει. Είναι το τελευταίο πράγμα που θα σκεφτείς το βράδυ όταν θα πέσεις για ύπνο και το πρώτο το πρωί που θα ξυπνήσεις.
Απορροφά οτιδήποτε περικλείει την ύπαρξη σου ,τα θέλω σου και τις πιο κρυφές σου επιθυμίες.
Είναι δύσκολη η απώλεια του προσώπου αυτού .Ποτέ δεν έχει σημασία η σχέση που έχουμε μαζί του απόλυτα .Ο σημαντικότερος παράγοντας που μετρά περισσότερο είναι οτι ήταν κάτι που αγαπούσαμε τόσο πολύ που θα δίναμε και την ψυχή μας για αυτό.
Το πιο τραγικό σίγουρα είναι αν σκεφτούμε ότι το άτομο που πέθανε είναι κάποιος νέος που ασχολία του ήταν να αγαπά τον τόπο που ‘έμενε .
Τότε η τραγικότητα αγγίζει τα ύψη! Η αιτία αυτού είναι το γεγονός πως το άτομο που χάθηκε ήτανε νέο και είχε όλη την ζωή μπροστά του .Μια τέτοια σκέψη σίγουρα δεν βοηθάει και τόσο τα οικογενειακά άτομα. Αντίθετα τους δίνει περισσότερη τροφή για πένθος .Η σφοδρή αίσθηση της αδικίας κάνει τους ανθρώπους να τρελαίνονται από τον πόνο.
Έτσι μετά νιώθουνε πώς έχουνε δίκιο, γιατί ο Ισίδωρος ήταν και θα είναι παρών όχι στην οικογένειά του αλλά και σε εμένα που τον γνώρισα μα και σε όλους τους κατοίκους. Ένας άνθρωπος που έβαλε την υπογραφή του και κατάθεσε την ψυχή του στο νησί. Καλό ταξίδι Ισίδωρε. Ο Θεός να δώσει την δύναμη στην οικογένειά του να αντέξει την άδικη αποχώρησή του.